فریادها و نجواها

معرفی موسیقی هم واسه خودش کلی حرف داره برای زدن، گوشیمو نگاه کردم و اینم لیست Most Played من که میگذارم اینجا و هرکدوم لینک داشت، لینک دانلودشم گذاشتم (البته بیشتر اینا اونقدر معروف هستند که لفظ معرفی در موردشون صادق نیست) :

Regi ismeros (که تو پست قبل دربارش گفتم)
White Rabbit (اثر ماندگار جفرسون ایرپلین که مثل بقیه ی کارای اصیل این گروه صاف از وسط دهه 60 دراومده)
Asemoon (این آهنگ همون ه که تو فیلم نفس عمیق قبل از سوار شدن آیدا تو ماشین می شنویم، کار گروه آوار و مهرداد پالیزبان)
Resistance (البته خیلی وقته دیگه مثل اون اوایل که آلبوم آخرشون دراومده بود دیوانه وار بهش گوش نمیدم، از آلبوم آخر muse)
Somebody To Love (این هم باز مال جفرسون...این اواخر هم تو آخرین فیلم برادران کوئن ازش استفاده شد)
Yesterday (یکی از چند ترانه ی عمر من، حرف بحرفش رو دوست دارم، بیتلز عزیز ما هستن خب)
Don't Tell Me That It's Over (امی مک دونالد که با گوش دادن این کار منتظر آلبوم جدیدش بودم)
Undisclosed Desires (عالی، میوز، عالی)
Angelica (یکی از شاهکارهای آناتما که اجرای آکوستیکش رو بیشتر دوست دارم و به لطف وحید جلالی اجرای زنده ش رو هم دارم)
Khodahafez nagoo (فریدون آسرایی، آلبوم "از تو دورم" که تو آخرین سفر شمال کشفش کردم، تو جاده فیروزکوه)
Breaking The Habbit (اینم مال دوران جوانی ه دیگه، کلیپش رو حتمن ببینید و یاد تارانتینو کنید و کیل بیل)
This Is War (این گروه 30 seconds to mars گروه خوب و انرژیکی ه که بعدن بیشتر دربارش می شنوید با صدای جرد لتو)
Numb (شاید بهترین اثر لینکین پارک)
De Usuahia a la Quiaca (از اون مسترپیس های جناب سانتالولا که ونگ کار وای رفته سراغش، یعنی محشره)
I Want To Hold Your Hand (باز هم بیتلز و عاشق اون نسخه های کیفیت پایین کاراشون هستم که حس ِقدیم ِتوش اصیل ه)
California Dreamin (باز هم رسیدیم به تلاقی ِ موسیقی و ونگ کار وای... زندگی رو به دو نیم تقسیم می کنه)
This Is The Life (یکار دلی و جذاب و امی مک دونالد از آلبوم اولش)
Blowin In The Wind (یه آهنگ چقدر می تونه به همه ی احوال آدم بخوره آخه؟؟؟ خواننده ی خونه بدوش با سازدهنی و گیتارش)
I Am A Man Of Constant Sorrow (این همون کاری ه که تو فیلم "ای برادر کجایی؟" توسط اون 4 نفر اجرا میشه، توضیح دیگه ای نمی خواد!)

پ ن: یکی از رفقا یه نظرسنجی بیلی وایلدری گذاشته که خوبه اگه نظر بدید.

چند روایت معتبر

1-...القصه دیگر چاره ای نبود جز اینکه جسارت بخرج دهند و منتظر بازگشت روزهای آفتابی زمستان بمانند. جاخوش کردگان قدیمی همگی بودند. تازه رسیده تر از همه برنارد پیل بود که "لرد نجیب" لقب گرفته بود و انگلیسی آبی چشمی بود که اسکی را از زمانی که در داوس با سل والامنش خود کلنجار می رفت یاد گرفته بود و از آن به بعد دیگر حاضر نبود از ارتفاع دوهزار و پانصد متری پایین تر بیاید، یک نجیب واقعی بود که سودای بلندی در سر داشت. هیچ وقت کسی او را نمی دید مگر تابستان که سیصد متر پایین می آمد و مرئی می شد. فصل برف که می شد اسکی هایش را بر می داشت و دوباره ناپدید می شد و دیگر هیچ جا دیدنی نبود. می گفتند که هفتاد کیلومتر راه میان کوه "ولی" و "شتوک" در ابرلند را، که بعضی جاها بصورت مارپیچی بعرض شصت سانتیمتر است و از لب پرتگاه می گذرد و برادران موسن معروف در 1946 در آن هلاک شدند، طی کرده است. بله، افسانه ها همین طور درست می شوند، یعنی وقتی آدم از نظرها غایب می شود.

2-سال قمری پیش با چندتا دانشجو تو همین روز، تقریبن تو همین ساعات، تو همون مکانی بودیم که این روز بخاطرش اسم گرفته!

3-آخرین فیلمی که دیدم فیلم "کنترل" محصول 2003 مجارستان بکارگردانی نیمرود آنتال بود. شاید بعدن ازش مفصل بنویسم ولی همین قدر بگم که یه اثر نمادین ِ دوست داشتنی ِ غریب ِ مکاشفه وار ِدر دنیای تاریک ِ انسان های جداافتاده ست که موسیقی ِ متنش دو روزه خواب و خوراک من شده و کار یه گروه مجارستانی ِ به اسم Neo . لینک دانلود کل آلبوم موسیقی متن فیلمو میگذارم ولی اگه حوصله شو ندارید قطعه ی Regi ismeros رو حتمن بگیرید که من تضمین ش می کنم. Regi ismeros یعنی آشنایی های قدیمی...

آلبوم ساندترک فیلم Kontroll

قطعه ی Regi ismeros

4-یه گروه موسیقی پراگرسیو راک هست که چند بار این ور و اون ور به دوستان معرفی کردمش ولی اینجا یادم نمیاد گفته باشم؛ باید دین خودمو بهشون ادا کنم. گروه Riverside یه گروه لهستانی ِ که از سال 2001 تأسیس شد و از سال  2003 با آلبوم Out Of Myself کارشو شروع کرد و تا حالا 4 آلبوم بیرون داده. خودم از بین کاراشون بیشتر کارای اینسترومنتال رو ترجیح می دم مخصوصن Reality Dream ها که عجیب زیبا هستن. گروه با همون آلبوم اول چنان اعتباری دست و پا کرد که طرح روی جلد آلبومشون رو تراویس اسمیت بعهده گرفت(طراح آناتما)
اینم دو لینک از این گروه کار درست :

آلبوم  Out of Myself

آلبوم Second Life Syndrome

یه این وری، یه اون وری

یه سری دسته بندی ها دارم برای خودم بد نیست بدونید!

تو دنیا دو دسته آدم هست اول اونایی که به اون وسیله ی نوشتاری می گن مِداد و دوم اونایی که بهش می گن مَداد

اونایی که وقتی از یه وسیله نقلیه سبقت می گرن روبرو رو نگاه می کنن و اونایی که به راننده اون وسیله نگاه می کنن

اونایی که از کله پاچه و متعلقاتش نفرت دارن و اونایی که دوستش دارن

اونایی که امانت داری رو حداقل دوست دارن و اونایی که براشون مهم نیست

اونایی که تارانتینو دوست هستن و اونایی که از تارانتینو متنفر هستن

اونایی که ادیت پیاف گوش دادن و اونایی که ادیت پیاف گوش ندادن

اونایی که با درد کشیدن عشق می کنند و اونایی که زود می رن دنبال درمانش

اونایی که دنیرو رو به پاچینو ترجیح می دن و اونایی که پاچینو رو به دنیرو

اونایی که مارادونا رو به په له ترجیح میدن و اونایی که مارادونا رو کلن ترجیح می دن!

اونایی که کیوی رو با پوست می خورن و اونایی که پوستش رو می کنن

اونایی که بعد از دیدن بوچ کسیدی و ساندنس کید توش گیر می کنن و اونایی که گیر نمی کنن

اونایی که بچه ها رو تا 3 سالگی دوست دارن و اونایی که کلن بچه دوست دارن

و بقول آقام سرجو لئونه اونایی که یه تفنگ پر دستشونه و اونایی که می کَنند

و این فهرست تو ذهنم ادامه داره.

پ ن : لطفن گیر الکی به صلبیت این دسته ها ندین، خودم می دونم.
پ پ ن : همه اینا واسه این بود که بگم من بجز در مورد مارادونا و لئونه جزو دسته اول هستم اگه خدا قبول کنه!

جام جهانی : نخیر! نشد آقای مارادونای عزیز...جایگاه خودتو نشناختی. برای من که از اون جایگاه بالای بالا یه ذره اومدی پایین. آلمان همونطور که پیش بینی کرده بودم آرژانتین رو صاف کرد تا فاصله اش با ایتالیای حذف شده ی ما هم معلوم بشه، تیمی که یه بار عقب افتاد و با خاک یکسان شد، حالا بیاد بیارید ایتالیا رو که تو هر سه بازی هم عقب افتاد و با وجود بازی های ضعیف و دور از انتظارش اونقدر کاراکتر داشت که تا آخر جنگید و تو 10 دقیقه دو گل هم زد و اینم آرژانتین بود که دیدید. و تبریک به خودم و طرفدارای آلمان برای تجربه ی تماشای بازی چنین تیم دلپذیری...امیدوارم قهرمان بشن.