3Days of Peace & Music
وودستاک یک منطقه در حومه نیویورک است. از پانزدهم تا هجدهم آگوست سال ۱۹۶۹ یکی از بزرگترین وقایع تاریخ موسیقی تو این منطقه اتفاق افتاد. در این آخر هفته که گاهی بارونی هم بود حدود ۴۰۰۰۰۰ نفر شاهد برگزاری بزرگترین کنسرت تاریخ بودند؛ وودستاک : سه روز با صلح و موسیقی.
بزرگانی مثل Richie Havens, Jefferson Airplane,The Who,Janis Joplin و Jimi Hendrix در این جشنواره بزرگ موسیقی حضور داشتند و بزرگانی مثل The Beatles,The Doors و Led Zeppelin هم نتونستند در اون حاضر بشوند. این یک کنسرت رایگان بود! فنس ها شبانه توسط خانواده " عوضی های مخالف دیوار" خراب شدند و به این ترتیب افراد بیشتری وارد شدند. به زودی خبرهای کنسرت از رادیو و تصاویر تلویزیونی از ترافیک عظیم راه های منتهی به وودستاک پخش شد، تمام راه های ایالت نیویورک بسته شده بودند! هوای بارونی هم مزید بر علت شده بود. همونطور که مشخصه این حجم عظیم از تجمع انسان ها با اینکه با هدف صلح و دوستی هم بود خساراتی هم بجا گذاشت. طبق شواهد یک مورد اور دوز، یک مورد زیرگرفتن تصادفی.... و حد اقل یک تولد هم اتفاق افتاد.
به هرحال همگام با امیدهای جوانان دهه 1960 این جشنواره موسیقی تونست بسیاری از نیازهای اونا رو برآورده کنه و شاهد یک هماهنگی اجتماعی بین اونا بودیم به همراه موسیقی با کیفیت و به گفته حاضرین در وودستاک کسی شاهد دزدی یا دیگر کارهای خلاف طبیعت انسانی که به کس دیگری ضرری برسونه نبوده و حداقل سه روز با صلح و آرامش و تفریح و موسیقی زندگی کردند.
و اما بریم سراغ شاهکاری که انگیزه نوشتن این پست شد. فیلم مستند "وودستاک : سه روز با صلح و موسیقی به کارگردانی مایکل ودلی با دستیاری و تدوین تلما شونمیکر و مارتین اسکورسیزی. تلما شونمیکر در زمینه همکاری با اسکورسیزی بزرگ دست کمی از رابرت دنیرو نداره و تدوین گر اکثر کارای استاد بوده. این مستند در اصل 2ساعت و 55 دقیقه بوده که بعدها نسخه کارگردان بیرون میاد که میشه 3ساعت و 35 دقیقه. هستند فیلمایی(چه جدید و چه قدیمی) که تحمل 10 دقیقه از اونا هم انرژی و حوصله زیاد می خواد ولی من همین جا اعلام می کنم که اگر این فیلم بصورت زنده تمام این سه روز رو به تصویر می کشید با دقت و علاقه و شور تماشاش می کردم و نفهمیدم چطور این 3 ساعت و 35دقیقه تموم شد.
در اکثر اوقات شاهد این هستیم که تصویر در دو یا سه قاب پخش می شود. در جاهایی که مشغول دیدن اجراها هستیم معمولن از چند زاویه همزمان به سوژه(هنرمندان) نگاه می شود و در باقی موارد تصاویری کاملن جدا از هم رو می بینیم.راستش حدس می زنم جدا از بحث تکنیکی کار صاحبان اثر اونقدر تصاویر زیبا و بکر داشتند که حیفشون اومده جایی خرجشون نکنند! یه جاهایی من نمیدونستم به کدوم تصویر نگاه کنم که اون یکی رو از دست ندم. شیوه تصویر برداری بعضی جاها به قدری زیبا و اعجاب انگیزه که به سختی میشه باور کرد این فیلم مستنده و از قبل چیده نشدند صحنه ها بخصوص در آخر اجرای جنیس جاپلین شاهد این قضیه هستیم که باور کنید چنین تصویری از یک خواننده تو فیلم های غیر مستندی که در مورد خواننده ها ساخته میشن هم ندیدم تا به حال. در بین اجراها معمولن دوربین سری به جمعیت و اتفاقات محل برگزاری می زند که از بخش های فوق العاده جذاب فیلم هم به شمار می رن. مثل مصاحبه با یه دختر و پسر جوون که حرفاشون شرح حال بخش عظیمی از آدمای حاضر در کنسرت ( و شاید خیلی از خود ما) است، یا مصاحبه با کارگر تمیز کردن سرویس های بهداشتی کنسرت که می گفت بچه خودشم اومده به کنسرت و البته یه بچه دیگه ش هم تو ویتنام داره می جنگه! فصل مربوط به باران و طوفان هم تصاویر زیبا و عجیبی رو نشون داده. از بین اجرا ها هم من چندتا رو خیلی دوست داشتم مثل جیمی هندریکس، تن یرز افتر و ریکی هیونز.
در سال های 79،89،94 و 99 هم کنسرت وودستاک داشتیم که واضحه مثل اصلش نشدند هیچ وقت.
پ ن : راستی، این که لحن نوشته هی عوض میشه رو خودم می دونم ولی چاره ای نیست!
(دوشنبه 30 فروردین ساعت 00:27 ) مهم : ساعتی پیش تیم آ.اس.رم در نبرد حساس پایتخت ایتالیا تیم لاتزیو رو برد و به صدر جدول بازگشت. 4 هفته تا قهرمانی...
