اون اصلن آدم منظمی نبود (هنوزم نیست) اون موقع ها که منظم نبود به من که می رسید می شد منظم مثل یه ارتشی.حواسش رو جمع می کرد که من سمت وسایلش نرم، بخصوص واکمن خبرنگاریش :
- مگه خورده میشه بدی منم گوش کنم؟
- راست می گه.
- چی رو راست می گه مادر من؟ نمی تونم نوار مصاحبه رو بدم دست یه بچه دماغوی پونزده ساله که...
- من نمی گم بده دست من... می گم وقتی داری مصاحبه ت رو بقول خودت روی کاغذ پیاده می کنی بذار منم گوش کنم. دوست دارم صدای کیمیایی رو بشنوم.
- نمی شه.
- چرا نمی شه مادرجون؟ یخورده با دل برادر کوچیکت راه بیا... فکر کن اونم رفیقته... چطور رفیقت همیشه پیشته.
پا شد که بره... حرصم گرفته بود، گفتم :
- می دونی چرا می گه نمیشه مامان؟ چون موقع کار می خواد سیگار بکشه... رفیقش که نمیاد بهت بگه... ولی می دونه من میام بهت می گم.
بابام که بی سر و صدا جلوی تلویزیون دراز کشیده بود محکم سینه ش رو صاف کرد که یعنی من اینجام... اون که جلوی بابام خراب شده بود، نگام کرد و با صدای آروم گفت :
- ببین کی بزنمت صدای سگ کنی.
از ترس بابام جرأت نمی کرد بزنه... نزد و رفت... فکر کرد بی خیال می شم... نمی شدم... نمی دونست نمی شم... چون نمی دونست من هم سرب رو از حفظ بودم... می خواستم صدای کیمیایی رو بشنوم... پس باید دستم به نوارکاست های مصاحبه می رسید...می دونستم امن ترین موقعی که می شه رفت توی اتاقش وقتی بود که خواب بود...دنیا رو آب می برد اون رو خواب می برد... ولی این رفیق همیشه در صحنه ش هم هوشیار بود و هم زرنگ... به قیافه ش نمیخوردا... ولی زرنگ بود... از این خواب گنجشکیام بود... مگس بغلش بال می زد چشاش باز می شد... هرجا اون بود، رفیقشم بود... هرجا رفیقش بود، اونم بود... نمی دونم تا حالا شده از مریض شدن یه نفر خوشحال بشید یا نه؟... من شدم... روزی که رفیقش مریض شد و خونه مون نیومد و اون توی اتاقش تنها موند. اون شبی که رفیقش نیومد تا صبح هی رفتم توی حیاط و به پنجره ی اتاق پیش ساخته ش روی پشت بوم نگاه کردم که ببینم کی برق اتاقش خاموش می شه و خوابش می بره... چراغ اتاقش بالاخره خاموش نشد و صبح شد. اون قدر صبح که دیگه چراغ اتاقش رنگی نداشت... رفتم روی پشت بوم و دم اتاقش سروگوش آب دادم...دیدم اون بی نظم معلوم نیست کی خوابش برده و برق اتاقش روشن مونده بود...خواب بود... مثل یه سنگ پر سروصدا...خور... پوف... خور... پوف... پا توی اتاقش گذاشتم. از روی کاغذهای بهم ریخته ش رد شدم... از کنار بشقاب های غذای نیمه خورده(اگه رفیقش بود غذای داخل بشقاب نیمه خورده نمی موند)، از روی جاسیگاری تا خرخره پرش... از کنار کیفش... خم شدم و کیفش رو برداشتم... اون توی خواب روی پهلو چرخید... در رفتم... با نوار کاست ها در رفتم... رفتم پایین و ضبط صوت کوچیکمون رو که مادرم از سوریه آورده بود برداشتم و چپیدم توی آشپزخونه که از صدای روشن شدن ضبط کسی بیدار نشه و گند کش رفتنش در نیاد... نوار کاست اولی رو گذاشتم توی ضبط... ولی صدایی پخش نشد... زدم جلو... باز پخش نشد و هی زدم جلو و پخش نشد تا که نوار به انتهاش رسید... درآوردمش و کاست دومی رو گذاشتم توی ضبط... صدای آواز مهستی بلند شد... زدم جلو و باز گوش کردم و باز صدای آواز مهستی پخش شد و کاست دومی ام تموم شد... معلوم بود که به کاهدون زده بودم و کاست ها رو اشتباهی برداشته م... قرار نبود کوتاه بیام... پس دویدم و از راهرو گذشتم تا به پله ها برسم و باز برگردم به اتاقش و زیر اون همه آت آشغال، نوارها رو پیدا کنم... توی راهرو از جلوی اتاقش رد می شدم که صدای زنگ حیاط نیگرم داشت... به در نگاه کردم و با زنگ دومی رفتم و در رو باز کردم... رفیقش بود... هول کنارم زد و تند تند از پله ها رفت بالا... مادرم که از صدای زنگ در بیدار شده بود اومد توی راهرو...
- چی شده؟... کی بود؟
یه احساسی بهم می گفت که این اومدن ناگهانی رفیقش حتمن به نوارها ربط داره... توی این فکر بودم که انگار یهویی زلزله شد... صدای پاهای اون و رفیقش می اومد که به سرعت برق و باد در حال پایین اومدن از پله ها بودن... بالاخره رسیدن پایین... اون منگ و از خواب پریده نگام کرد و عربده کشید :
- وقتی کاست ها نه پیش منه و نه پیش این ( از «این» منظورش رفیقش بود) پس دست تو توی کاره...
گفت و حمله کرد سمتم... روز قبلش گفته بود می زنم صدای سگ کنی... زد و من در حالی که حواسم پیش دوتا کاست اشتباهی توی دستم بود صدای سگ کردم... بلوایی بپا شد و مادرم سعی داشت من رو از چنگ اون نجات بده که یهو صدای مردونه ی بابام همه رو ساکت کرد.
- چه خبرتونه؟
همه نگاش کردیم... بابام دستش رو آورد جلو و دو تا نوار رو بطرف اون دراز کرد و گفت :
- نخوردمشون که... دوست داشتم صدای کیمیایی رو بشنوم.
حمید نعمت الله - ماهنامه فیلم - شماره 422
این موسیقی هم شاید بی ربط باشه براتون ولی بذارید ته این پست می چسبه :
- کوچه ی اقاقیا -
