حتّا به روزگاران
بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران/کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران
هر کو شراب فرقت روزی چشیده باشد/داند که سخت باشد قطع امیدواران
با ساربان بگویید احوال آب چشمم/تا بر شتر نبندد محمل به روز باران
بگذاشتند ما را در دیده آب حسرت/گریان چو در قیامت چشم گناهکاران
ای صبح شب نشینان جانم به طاقت آمد/از بس که دیر ماندی چون شام روزه داران
چندین که برشمردم از ماجرای عشقت/اندوه دل نگفتم الا یک از هزاران
سعدی به روزگاران مهری نشسته در دل/بیرون نمی‌توان کرد الا به روزگاران
چندت کنم حکایت شرح این قدر کفایت/باقی نمی‌توان گفت الا به غمگساران
روز وداع یاران، قطع امیدواریست چون شام روزه داران، بیرون نمی توان کرد... الا یک از هزاران
الا به روزگاران
الا به روزگاران
الا به روزگاران
حتّا به روزگاران...
پ ن: دوست باوفا٬ چه کنم که این پی نوشت ها تنها راه جواب دادنه برای من. در جواب کامنت خصوصی.. منم همینطور٬منم هستم.
این لحظه ها میگذره احسان بالاخره
اما من همیشه از یک حس به علت سخت بودنش فراری بودم و اون دیدن رفتن عزیزام هست و برای همین خودخواهانه دوست دارم قبل از والدینم بمیرم