یه این وری، یه اون وری

یه سری دسته بندی ها دارم برای خودم بد نیست بدونید!

تو دنیا دو دسته آدم هست اول اونایی که به اون وسیله ی نوشتاری می گن مِداد و دوم اونایی که بهش می گن مَداد

اونایی که وقتی از یه وسیله نقلیه سبقت می گرن روبرو رو نگاه می کنن و اونایی که به راننده اون وسیله نگاه می کنن

اونایی که از کله پاچه و متعلقاتش نفرت دارن و اونایی که دوستش دارن

اونایی که امانت داری رو حداقل دوست دارن و اونایی که براشون مهم نیست

اونایی که تارانتینو دوست هستن و اونایی که از تارانتینو متنفر هستن

اونایی که ادیت پیاف گوش دادن و اونایی که ادیت پیاف گوش ندادن

اونایی که با درد کشیدن عشق می کنند و اونایی که زود می رن دنبال درمانش

اونایی که دنیرو رو به پاچینو ترجیح می دن و اونایی که پاچینو رو به دنیرو

اونایی که مارادونا رو به په له ترجیح میدن و اونایی که مارادونا رو کلن ترجیح می دن!

اونایی که کیوی رو با پوست می خورن و اونایی که پوستش رو می کنن

اونایی که بعد از دیدن بوچ کسیدی و ساندنس کید توش گیر می کنن و اونایی که گیر نمی کنن

اونایی که بچه ها رو تا 3 سالگی دوست دارن و اونایی که کلن بچه دوست دارن

و بقول آقام سرجو لئونه اونایی که یه تفنگ پر دستشونه و اونایی که می کَنند

و این فهرست تو ذهنم ادامه داره.

پ ن : لطفن گیر الکی به صلبیت این دسته ها ندین، خودم می دونم.
پ پ ن : همه اینا واسه این بود که بگم من بجز در مورد مارادونا و لئونه جزو دسته اول هستم اگه خدا قبول کنه!

جام جهانی : نخیر! نشد آقای مارادونای عزیز...جایگاه خودتو نشناختی. برای من که از اون جایگاه بالای بالا یه ذره اومدی پایین. آلمان همونطور که پیش بینی کرده بودم آرژانتین رو صاف کرد تا فاصله اش با ایتالیای حذف شده ی ما هم معلوم بشه، تیمی که یه بار عقب افتاد و با خاک یکسان شد، حالا بیاد بیارید ایتالیا رو که تو هر سه بازی هم عقب افتاد و با وجود بازی های ضعیف و دور از انتظارش اونقدر کاراکتر داشت که تا آخر جنگید و تو 10 دقیقه دو گل هم زد و اینم آرژانتین بود که دیدید. و تبریک به خودم و طرفدارای آلمان برای تجربه ی تماشای بازی چنین تیم دلپذیری...امیدوارم قهرمان بشن.