در نیستی کوفت تا هست شد

راستش همه چی از یه چرت کوتاه یه سال قبل شروع شد. چند روز بعد دراز کشیده بودم و به سقف خیره شده بودم از درونم یه نیرویی بهم فشار آورد و دستمو بردم طرف دلم...حدسم درست بود، خوابم راستی راستی داشت محقق می شد. تازگیا تو یه کتاب هم دربارش خوندم که یه جور توهم بیماریه! نمیدونم والّا! اینکه یه قسمت از بدن سر جاش نباشه توهمه؟ خب نبود دیگه،البته کسی حرفمو باور نکرد. باز امسال هم همون فضا اومده سراغم، تو 40 روز حدود 6 کیلو کم کردم و بعضی وقتا یادم میره که هستم! یاد کریستین بیل میفتم توی ماشینیست که اون زنه بهش می گفت اگه همین طور ادامه بدی چند وقت دیگه "نیستی"